Այսօր, փաստացի, Հայաստանում քաղաքական դեֆոլտ է՝ ընտրողների և գործող կառավարության միջև այլևս չկա որևէ պարտավորություն, իսկ կառավարությունն այլևս զուրկ է բարոյական լեգիտիմությունից։ Մենք բոլորս այսօր ստիպված ենք ելնել մեր շուրջ ստեղծված նոր իրականությունից։ Չտեսնել օբյեկտիվը և չգիտակցել նոր իրողությունները, նշանակում է կրկին սկսել ապրել պատրանքներով և միֆերով։

Շատ, շա՜տ ուշադիր կարդացեք Ռուսաստանի Պետդումայի պատգամավոր, Անկախ Պետությունների Համագործակցության (ԱՊՀ) հարցերով կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ Կոնստանտին Զատուլինի այս հայտարարությունը՝ Արևմուտքը թքած ունի Հայաստանի ապագայի վրա:

Հայաստանի 3-րդ հանրապետությունն այլևս չկա: Տարիներ արդեն:

Բաքվում տեղի ունեցող խայտառակ քաղաքական դատավարությունը հետևանքն է Բաքվի բռնապետական վարչախմբի կողմից Արցախի 9-ամսյա պաշարման ու էթնիկ զտման, ինչն էլ իր հերթին հետևանքն է նրա, որ Հայաստանի գործող վարչախմբի պարագլուխը պրահյան հայտարարությամբ և այլ ձևերով Արցախը ճանաչեց Ադրբեջանի մաս։

Այն արժեզրկումը, բարոյազրկումն ու դեգրադացիան, որին լծված են մուտանտն ու իր հետ ապրող կինը, բոլոր նորմալ մարդկանց համար ունի մեկ անվանում. նրանք մարդուն ցանկանում են զրկել մարդկային նկարագրից, հային՝ իր ինքնությունից:

Հենց այնպես քաղաքներ չեն այրվում: ՈՒ պատահական քաղաքներ չեն այրվում: Ի՞նչ արժե Լոս Անջելեսում հողի մեկ ակրը:

Նոր քեռի գտնելու՝ հնից փախչելու բերկրանքն անսահման է քաղաքականապես ինֆանտիլ ազգի մոտ. նա այդպես էլ դուրս չեկավ իր մանկական կիսատաբատից:

ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը գետնի վրա մեզ ոչինչ չի տալու, բայց փոխարենը վատթարացնելու է հարաբերությունները ՌԴ-ի եւ Իրանի հետ։ Նիկոլական պրոպագանդան կեղծ եւ ոչ իրական սպասումներ է առաջացնում հայ հասարակության մոտ։ ԱՄՆ-ի հետ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը ՀՀ-ին չի պաշտպանելու հնարավոր ագրեսիայից, այն փաստացի ավանտյուրա է: Ավանտյուրա է նախ ՀՀ-ի, ինչու չէ նաեւ ՌԴ-ի եւ Իրանի նկատմամբ։

Ամերիկյան և ընդհանրապես արևմտյան հայտնի լրատվականներում պետության անվտանգային, ռազմական և քաղաքական այլ թեմաներով փորձագետների և վերլուծաբանների դերում հանդես են գալիս հատուկ ծառայությունների նախկին ղեկավարներ, բանակի նախկին գեներալներ, նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներ...

Դավաճանի գլխավորությամբ Հայաստանն անում է նույն քայլերը, որոնք անում էր 1920 թ․ Առաջին Հանրապետությունը, և որոնք էլ դարձան Առաջին Հանրապետության ողբերգական վախճանի գլխավոր հիմքը։ Հայաստանը ճիշտ այնպես ինչպես 100 տարի առաջ տարածաշրջանի վրա ուրույն դերակատարում ունեցող երկրների հետ խոսելու փոխարեն, իր «փրկությունն» է որոնում 1000-ավոր կիլոմետրեր հեռավորության վրա։ Եթե 100 տարի առաջ Սևրի պայմանագիրը, ԱՄՆ մանդատն ու Վիլսոնի իրավարար վճիռն էին «փրկության փարոս» ներկայացվում, ապա այժմ դավաճանական վարչախմբի քարոզչության կողմից նմանատիպ «պատվի» է արժանացել Բայդենի հեռացող ադմինիստրացիայի հետ կնքված պայմանագիրը։